Adempauze

Uitrusten. Lezen. Schrijven. Wandelen. Ik zag het helemaal voor me, een paar weken geleden. Alle hectiek, alle drukte en alle verantwoordelijkheid achter me laten. Mezelf onderdompelen in alleen maar fijne dingen en genieten van tijd alleen.

Nu zit ik hier, in Loon op Zand. Ik slaap twee nachtjes in een heerlijke B&B die midden in het bos ligt. Ik ben daar helemaal alleen, wat volgens de eigenaresse nog nooit is voorgekomen. Het universum werkt met me mee, net zoals het precies begon te regenen op het moment dat ik dit leuke tentje binnenstapte. Na een fijne wandeling over de Loonse & Drunense Duinen zit ik lekker met een kopje thee behaaglijk binnen.

Gisteren moest ik nog een beetje wennen. Ik had heerlijk gewandeld en een mooi vestingstadje bezocht. Daarna was ik onrustig, wat eindigde in een beetje Netflixen op mijn kamer. Niet zoals ik me het had voorgesteld. Een warme douche zorgde voor een reset, waarna ik lekker heb gelezen en een poging deed om de volle maan meditatie mee te doen. Ik viel als een blok in slaap.

Vandaag ben ik helemaal in mijn element. Ik heb heerlijk geslapen. Het ontbijt stond klaar en smaakte goed. Ik schreef mijn morning pages en plande de dag. Eerst lekker wandelen, dan lekker schrijven. Het plan was om naar de bibliotheek te gaan, maar toen ik onderweg naar de wandeling langs dit leuke tentje reed, wist ik dat ik hier moest zitten. Gezellige sfeer en grote ramen die uitkijken op het bos. Later vanmiddag heb ik een afspraak bij een schoonheidssalon, voor een mani- en pedicurebehandeling. Iets dat ik nooit doe, maar me nu helemaal heerlijk leek.

Morgen zie ik wel weer wat de dag brengt. Ik heb ideetjes genoeg, maar probeer meer in het moment te beslissen waar ik behoefte aan heb. Wil ik ergens rustig lezen of schrijven? Juist iets cultureels doen? De stad in, een tochtje maken over de Binnendieze of leuke winkeltjes in?

Zo’n adempauze als ik nu heb, zou ik mezelf vaker gunnen. Maar wat ik mezelf nog meer gun is dat ik zo’n adempauze niet nodig heb. Ik doe heel hard mijn best om te zorgen voor balans, maar op sommige momenten is dat heel moeilijk. Je hebt niet alles in de hand en niet alles valt te plannen. De kunst is om mee te deinen op de stroom, ik voel nu dat ik even kopje onder ben gegaan, maar kom langzaam weer naar boven. Ik dein weer mee op de stroom, soms watertrappelend, maar straks weer met sterke slagen.