Monique – De wereld volgens Moos

Update vanuit India

Deze vier weken zijn een wervelwind geweest van indrukken, gevoelens, geluiden, geuren en vrouwen. Ik heb zoveel mooie momenten gehad en zoveel gelachen 🙂 Madhu heeft mij overal mee naar toe genomen; theekransjes bij buren, housewarming feestje bij familie, bedrijfsuitje met alle vrouwen, boodschappen doen, yogales en veel meer. Ik heb zo’n inkijk gekregen in haar leven, echt fantastisch! Het verschil met mijn reis in India een aantal jaar geleden en nu is groot. Het is zo anders wanneer je bij een familie verblijft en ‘meedraait’ in het gezin. Een heel andere kijk op India.

Ik deel mijn kamer met Katie, zij is daags na mij aangekomen en werkt hier voor 6 maanden als manager van beide centrums. We hebben een hele fijne klik, kletsen veel en op onze vrije dag doen we altijd gezellig samen iets. Ergens lunchen, een tempel bezoeken, winkeltjes bekijken in de oude stad. Katie is een fashion designer, pas afgestudeerd met een master in sustainability. Madhu heeft natuurlijk een prachtige stichting en samen hebben we zoveel mooie gesprekken gevoerd. Over wat het betekent, hoe zij er naar kijkt vanuit haar Indiase achtergrond en hoe anders het Westen er naar kan kijken. We bespreken dingen die voorvallen, die niet helemaal oké zijn, bijvoorbeeld wanneer iemand voor 6 euro een jurk wilt hebben, iets dat niet haalbaar is wanneer je deze vrouwen een eerlijk loon wilt betalen. We ontdekken dat er zoveel verschillende gezichtspunten zijn en heel veel onkunde of onbegrip. Wat niet erg is, zolang je open staat om te leren.

Zelf heb ik enorm veel geleerd, ben ik geïnspireerd en geraakt door alle prachtige vrouwen die hier werken. Hun verhalen zijn overweldigend, soms diep triest, maar zo krachtig. Ik hou van hun lach, hun poging om met mij te communiceren, hun vriendelijke gebaren en de altijd welkome hulp.

Ik heb genoten van mijn tijd hier, heb zoveel fijne contacten gelegd, zoveel gezien, zoveel geleerd. Maar vooral zoveel helder gekregen. Ik weet wat ik wil doen, ik zie het voor me, heb mooie toekomstdromen en kan niet wachten om ze te gaan verwezenlijken. Waar ik vier weken geleden nog wat zoekend was, is het nu duidelijk. Ik heb nog steeds veel uit te zoeken, over na te denken, te regelen en te leren. Maar het belangrijkste is er, die mooie droom waar het allemaal mee begon begint steeds vastere vormen aan te nemen.

Ik neem veel mooie herinneringen met me mee, maar wat ik heel bijzonder vond was het uitje naar Pushkar. Deze heilige pelgrimplaats wilt iedereen een keer bezocht hebben, maar vanwege de flinke afstand is dat voor veel vrouwen uit de dorpen niet mogelijk. Er is een prachtig meer, waaraan vele tempels liggen. Er is een leuke markt, meer gericht op toeristen, waar je kleding, snoep, armbanden en andere snuisterijen kunt kopen. Eenmaal uit de bus na een hele lange rit, gingen we met z’n allen naar het meer. Een kleurrijke slinger van vrouwen liep door de straten. Ik vond het prachtig om er onderdeel van te zijn. Bij de ghat (de plaats waar je aan het water kan) gaan de vrouwen in het water. Hoewel heilig water, overstemt het plezier alles. Het is zo’n 41 graden en het water is heerlijk verkoelend. Ze lachen, spetteren elkaar nat, gaan kopje onder en genieten zo enorm van dit hele spektakel. Het is zo mooi om te zien! Ze hebben de tijd van hun leven, het begon al in de bus waar ze zingen en dansen, in het water gaat het plezier net zo hard door en als we later over de markt struinen wordt van alles gekocht en hard onderhandeld. De tempels zijn mooi, evenals het uitzicht op de bergen. Het is een hele lange dag en ik ben blij als ik eindelijk weer thuis ben, maar ik voel me zo gelukkig dat ik mee kon.

Het afscheid maakt me een beetje weemoedig, het is fijn om andere dingen te gaan ontdekken, maar het is ook een beetje sip om afscheid te moeten nemen. Het was lang niet altijd even makkelijk, maar wat was het de moeite waard!

Duwtje in de juiste richting

Het duurde even voordat ik in de gaten had dat dingen die gebeurden die me frustreerden, me in de juiste richting duwden.

Ik moest wennen de eerste paar dagen, en misschien ben ik daar nog steeds mee bezig. Niet alleen aan de hoge temperatuur, zo´n 45 graden, maar aan de cultuur, de communicatie en de manier van werken.

Vooraf ben ik er vol vertrouwen ingestapt, met weinig informatie. Het idee om een paar weken mee te lopen bij de stichting Saheli Women liet zoveel voelen in mijn lijf, dat de beslissing al genomen was. Ik heb slechts één keer contact gehad met Madhu, de oprichtster van de stichting, via een videocall. De rest van ons contact verliep via app en was voornamelijk praktisch van aard.

Mijn eerste dag in India ging niet zoals ik me had voorgesteld. Ik kwam in de middag aan en besloot om meteen mee te gaan naar het vrouwencentrum. Ik had er zo´n lange reis opzitten, maar het leek me slim om bezig te blijven en ´s avonds op tijd naar bed te gaan. Tijdens de autorit wilde Madhu graag weten wat mijn doelen zijn voor mijn tijd hier. Ze wilde graag weten waarom ik kwam, waar ik naar toe wilde werken en hoe ik de komende tijd voor me zag. Ik kon er geen duidelijk antwoord op geven. Ik weet het namelijk zelf ook niet. Ik ben lekker onderzoekend, zonder plan, maar met de intentie om dingen te leren, te zien, inspiratie op te doen en vanuit daar meer richting naar mijn droom te krijgen.

Na een middag waarin ik de vrouwen leerde kennen, veel heb gekeken naar hoe zij werken en door de kinderen werd meegenomen het dorp in, kreeg ik in de auto op de terugweg dezelfde vraag. Ik kon ‘m nog altijd niet duidelijker beantwoorden dan ik eerder had gedaan. Ik voelde dat ze hier niets mee kon. Ze gaf aan dat 6 weken te lang zou zijn en dat ze me in een paar weken ook alles kon laten zien en vertellen.

Het overviel me. Eenmaal alleen moest alles even eruit. De frustratie, de verbazing, het verdriet.

Na een heel lang telefoongesprek met mijn liefste, zag ik alles weer een beetje helderder. Ik was zo ontzettend vermoeid, dat het me meer raakte dan gewoonlijk zou doen. Ik besloot om naar bed te gaan en in de ochtend te journalen, om duidelijk te krijgen wat ik zelf wil en hoe ik de komende tijd voor me zie, maar ook wat ik daarin nodig heb van Madhu.

Het gesprek de volgende dag was fijn. Ik legde uit dat ik tijd nodig had. Tijd om te wennen, om te zien hoe alles werkt, hoe processen verlopen, hoe de structuur van de stichting is. Ze reageerde begripvol en zei me alle tijd te nemen die ik nodig had. Na een kleine week zouden we dan kunnen kijken wat ik zou kunnen bijdragen aan de stichting, welk project ik op me zou kunnen nemen.

Ik voelde me gerustgesteld. Het zou goedkomen en het zou zijn zoals ik het voor me had gezien.

Toch benoemde Madhu een paar keer dat ik 30 dagen zou blijven. Alsof het een feit was. Waar het me de eerste keer frustreerde, besloot ik vervolgens te luisteren. Vlak voordat ik naar India vertrok heb ik een boek gelezen over tekens van het universum. Tekens (boodschappen) verschijnen in allerlei vormen, maar ook in mensen die je ontmoet en gesprekken die je voert. Er is een reden waarom zij een aantal keer heeft gezegd dat ik 30 dagen blijf.

Twee weken voorafgaand aan mijn reis, stuitte ik op een website met prachtige sieraden. Gemaakt door artisans in Jaipur. Handwerk, met eerlijk loon, goede werkomgeving en de mogelijkheid om een oude ambacht in stand te houden. Op dat moment vond ik het jammer dat ik geen tijd had om hier een bezoek te kunnen brengen. Eenmaal hier, besef ik dat ik wel tijd heb. Ik besloot mijn originele plan te wijzigen en maar 30 dagen bij Saheli Women te blijven. Daarna ga ik naar Jaipur, om een bezoek te brengen aan sieradenmakers. Om te zien hoe dit vakwerk wordt uitgevoerd. Om een indruk te krijgen hoe het proces gaat, hoe zij werken en hoe de werkomstandigheden zijn. Mijn reis naar India wordt steeds mooier.

Meebewegen

Ik voel het gebeuren. Een pijnscheut laag in mijn buik en vanuit mijn binnenste vloeit het naar buiten. Mijn menstruatie. Het gebeurt terwijl ik mijn morning pages schrijf. Waar ik zojuist schrijf over wat ik nodig heb. Rust, een warm bad, op de bank onder een dekentje, met een leesboek en een kopje thee.

Ik durf er niet aan toe te geven. Wetende wat ik nodig heb, maar de druk voelen van alles dat moet. Ik ben in tweestrijd. Mijn mantra sinds vorige week is dat ik goed voor mezelf zorg. Ik doe zo hard mijn best, maar voel me soms vastzitten. Vast in verwachtingen, in het goed willen doen, een ander niet willen kwetsen. De wereld waarin we op dit moment leven is niet ingericht op vrouwen die zich willen schikken naar wat ze nodig hebben. We worden geacht altijd maar door te gaan.

Met wat moeite en na een kleine huilbui (hallo hormonen!) geef ik toe dat ik iets anders nodig heb dan dat wat wij gepland hadden. We passen ons aan en bewegen mee. De ochtend is heerlijk lui, in de middag krijgen we toch nog iets gedaan. Het is geen moeten, het gaat op het gemak. Samen. We halen pindarotsjes en chocomelk met slagroom. Weer thuis maken we een fijne wandeling in het bos. We praten, we voelen, we zijn verbonden. We doen wat yoga en ik ga in bad. Ik lees mijn boek en kruip straks onder een dekentje op de bank.

Mijn lichaam is in rust. Volgens mijn cyclus is het winter. Mijn hormonen zijn in deze fase op hun laagste niveau, wat ervoor zorgt dat ik weinig energie heb. Het is tijd voor mezelf en voor zelfliefde. Een periode van reflectie en nieuwe inzichten.

Voor nu zie ik in dat dit past. Meebewegen. Alles dat moet heb ik ook maar zelf verzonnen. Niets is zo dringend dat ik mezelf vandaag niet kan overgeven aan rust, chocolade, warm water en een goed boek. Dat de wereld niet is ingericht om mee te bewegen op je menstruatiecyclus, betekent niet dat ik het niet kan proberen.

Adempauze

Uitrusten. Lezen. Schrijven. Wandelen. Ik zag het helemaal voor me, een paar weken geleden. Alle hectiek, alle drukte en alle verantwoordelijkheid achter me laten. Mezelf onderdompelen in alleen maar fijne dingen en genieten van tijd alleen.

Nu zit ik hier, in Loon op Zand. Ik slaap twee nachtjes in een heerlijke B&B die midden in het bos ligt. Ik ben daar helemaal alleen, wat volgens de eigenaresse nog nooit is voorgekomen. Het universum werkt met me mee, net zoals het precies begon te regenen op het moment dat ik dit leuke tentje binnenstapte. Na een fijne wandeling over de Loonse & Drunense Duinen zit ik lekker met een kopje thee behaaglijk binnen.

Gisteren moest ik nog een beetje wennen. Ik had heerlijk gewandeld en een mooi vestingstadje bezocht. Daarna was ik onrustig, wat eindigde in een beetje Netflixen op mijn kamer. Niet zoals ik me het had voorgesteld. Een warme douche zorgde voor een reset, waarna ik lekker heb gelezen en een poging deed om de volle maan meditatie mee te doen. Ik viel als een blok in slaap.

Vandaag ben ik helemaal in mijn element. Ik heb heerlijk geslapen. Het ontbijt stond klaar en smaakte goed. Ik schreef mijn morning pages en plande de dag. Eerst lekker wandelen, dan lekker schrijven. Het plan was om naar de bibliotheek te gaan, maar toen ik onderweg naar de wandeling langs dit leuke tentje reed, wist ik dat ik hier moest zitten. Gezellige sfeer en grote ramen die uitkijken op het bos. Later vanmiddag heb ik een afspraak bij een schoonheidssalon, voor een mani- en pedicurebehandeling. Iets dat ik nooit doe, maar me nu helemaal heerlijk leek.

Morgen zie ik wel weer wat de dag brengt. Ik heb ideetjes genoeg, maar probeer meer in het moment te beslissen waar ik behoefte aan heb. Wil ik ergens rustig lezen of schrijven? Juist iets cultureels doen? De stad in, een tochtje maken over de Binnendieze of leuke winkeltjes in?

Zo’n adempauze als ik nu heb, zou ik mezelf vaker gunnen. Maar wat ik mezelf nog meer gun is dat ik zo’n adempauze niet nodig heb. Ik doe heel hard mijn best om te zorgen voor balans, maar op sommige momenten is dat heel moeilijk. Je hebt niet alles in de hand en niet alles valt te plannen. De kunst is om mee te deinen op de stroom, ik voel nu dat ik even kopje onder ben gegaan, maar kom langzaam weer naar boven. Ik dein weer mee op de stroom, soms watertrappelend, maar straks weer met sterke slagen.

Morning magic

Mijn morning pages is waar de magic happens. Ik schrijf nu iets langer dan drie weken iedere ochtend 3 bladzijdes. Aan het begin van de dag, voordat er ook maar iets anders om mijn aandacht vraagt, schrijf ik. Soms weet ik niet waarover, maar dan vind ik toch weer woorden. Soms houdt mijn hand de woordenstroom niet bij.

De morning pages worden door niemand gelezen, zelfs niet meer door mij. Ik deel daar alles wat ik denk en voel. Onsamenhangende zinnen, lijstjes, hele verhalen, reflecties en helderheid. Ik kom er bij mijn morning pages niet onderuit. Ik kom iedere keer weer tot het punt waar het wringt, waar ik eerder nog niet aan wilde, bedekt met smoesjes. In die drie bladzijdes kan ik helemaal mezelf zijn. Hoef ik me niet druk te maken om hoe het uitziet, wat er staat. Ik kan mezelf bloot geven, iets dat onvermijdelijk gebeurt zodra ik mijn vraag op papier zet. Het antwoord komt vanzelf.

Afgelopen week was ik uit mijn hummetje (om het maar even heel liefjes te zeggen). Ik was chagrijnig, gauw geïrriteerd, gefrustreerd en boos. Ik blijf daar dan ook graag in hangen, wentel mezelf in woede en reageer het af op de liefste mensen om mij heen, inclusief mijzelf. Na drie bladzijdes schrijven ontdekte ik de reden.

Afgelopen zondag had ik een prachtig ikje geschreven. De liefde spatte er vanaf en de zinnen waren ongelooflijk mooi. Een ikje dat ik niet meer kan evenaren. Of misschien wel, maar sindsdien heb ik er geen meer geschreven. Ik kreeg een compliment zo groot dat het me verlamde en waar ik nog steeds niet op heb gereageerd. Ik kreeg duimpjes, hartjes en reacties. Ik voelde opeens de verwachting om een nog beter en mooier ikje te schrijven.

Ik durfde niet meer.

De ikjes komen misschien wel weer. Voor nu haal ik even de druk er vanaf. De druk om iedere dag te schrijven en iedere dag even goed te zijn, of liefst nog beter.

Foto

Ze houdt van fotograferen, met aandacht kijken en blijven proberen om dat perfecte plaatje te krijgen. De doodgewone paddenstoel heeft ze zojuist prachtig vastgelegd. Ze slaakt een kreet van blijdschap en komt met haar mooiste glimlach en sprankelende ogen het bos uit gelopen. Ze laat de foto zien.. het licht precies goed, de hoed krachtig scherp, het lichtgroene mos dat oplicht en een glimp van het bos daarachter. Ik deel haar glimlach en dit mooie geluksmomentje.

Foto gemaakt door Ruth Pepels

Kwetsbaar

Soms twijfel ik over wat ik schrijf. Ik ben heel open, maar dat is soms ook kwetsbaar. Wil ik dat het wereldwijde web in slingeren? Waar iedereen het kan lezen, er iets van kan vinden.. iets van mij kan vinden. Ik weet nooit hoeveel mensen het lezen, wie het leest. Ik deel alles openbaar en weet niet waar het allemaal terecht komt. Hopelijk bij iemand die zich herkent in wat ik schrijf, of bij iemand waarbij het stof tot nadenken geeft. Het maakt eigenlijk niet uit wie het leest en wat diegene van mij vindt.. maar dat doet het dus toch een beetje. Soms, als de onzekerheid het even overneemt. Mijn ikje van vandaag plaats ik misschien morgen. Als ik durf.

Wachten

Ik wacht nu al 10 dagen op een pakketje. We zijn het niet meer gewend om te wachten, ik ook niet, want ik vind het nogal lang duren. Terwijl wachten toch iets heel moois is. Het geeft je de tijd. Tijd om rond te kijken, om te mijmeren of om juist dat gevoel te krijgen dat je als kind hebt op kerstavond. Dat het zo ontzettend lang duurt voordat je de cadeautjes mag openmaken, dat je bijna uit elkaar barst van de spanning. Zo voel ik me nu een beetje.. de afgelopen dagen heeft zich dat opgebouwd. Totdat zo meteen de deurbel gaat en ik mijn pakketje eindelijk mag openmaken.

Eigenlijk

Afgelopen zondag had ik het met mijn schoonmoeder over het woord eigenlijk. Eigenlijk is een woord waarmee je dat wat je zegt ontkracht. Ik probeer het zelf zo weinig mogelijk te gebruiken, maar als ik het gebruik, dan weet ik precies dat wat ik wil zeggen ik eigenlijk niet echt wil zeggen. Ik wil eigenlijk vaker sporten. In mijn hoofd hoor ik dan zo´n zeurderig stemmetje ‘ik wil eigenlijk vaker sporten, maar daar heb ik echt geen zin in’. Van die dingen waarvan je weet dat het beter is, maar waarvan je het wel lekker vindt om niet te doen. Omdat je liever lui wilt bankhangen. Is eigenlijk helemaal niet goed voor je.. maar wat maakt het ook eigenlijk uit.

Advies

Vanochtend baalde ik toch een beetje dat ik gisteren geen ikje had geschreven. Iedere dag een ikje is net een beetje leuker. Afgelopen donderdag had ik ook al verstek laten gaan. Twee dagen nadat ik ermee was begonnen. Ik had wel 12u achter elkaar gewerkt. Dat vond ik een goede reden. Toen ik vanochtend het ikje van mijn grote ikjesschrijversvoorbeeld zag, moest ik lachen. Van haar kwam de tip om wat ikjes vooruit te werken, een advies waarmee ik nog niets had gedaan. Blijkt nu dat ze de ikjes zelf ook liever vers schrijft. Zo uit je hoofd, op papier. Morgen weer een verse, of misschien wel eentje van ´n dag oud 🙂

Lees hier het ikje van Nicole Pol, waarop mijn ikje is geïnspireerd