BOOS

Laten we met z´n allen boos zijn! Met pijn in mijn buik heb ik gisteren de aflevering van BOOS: THIS IS THE VOICE gekeken. Vanochtend is de uitzending op youtube al bijna zeven en een half miljoen keer bekeken! Zeven en een half miljoen. Daarvan zijn velen vrouw. Vrouwen die dingen herkennen, die de schaamte kennen, het idee hebben dat ze het zelf schuld waren, dat ze niet duidelijk nee hebben gezegd. Het doet iets met je. Het deed iets met mij.

Ik hoop dat in vele huiskamers gisteren de aflevering is bekeken. Ik hoop dat het onderwerp van gesprek blijft. Ik hoop dat er oprecht dingen gaan veranderen. Dat de cultuur waarin wij altijd de schuld bij het slachtoffer willen leggen, gaat veranderen. Dat we niet willen weten hoe kort je rokje was, of je zelf naar zijn huis bent gegaan, of je wel duidelijk nee hebt gezegd.

De reden waarom vrouwen dit niet durven te bespreken is precies hierom. Omdat we onszelf, en het breekt mijn hart om dit te zeggen, de schuld geven. Dat we onszelf afvragen of ons rokje te kort was of geen nee durfden te zeggen. Maar ook omdat we niet altijd geloofd worden.

John de Mol, mediamagnaat, machtige man, baas van honderden programma’s op tv zegt in de uitzending: ‘Ik kan het me gewoon niet voorstellen.’ Mijn mond viel open. Hij is een hele poos aan het woord, waarin hij maar blijft benadrukken en herhalen dat vrouwen hun ervaringen moet delen. Hij legt de verantwoordelijkheid daar waar het niet hoort. De verantwoordelijkheid ligt namelijk bij de mannen die grenzen overschrijden.

Iedere vrouw heeft een keer meegemaakt dat haar grenzen werden overschreden. De eerste keer dat het bij mij gebeurde, kan ik mij nog precies herinneren. Ik was jong, 8 of 9 of 10. Hij wilde mijn vagina zien, ik wilde dat niet. Maar hij stond voor me, blokkeerde de deuropening en ik voelde mij klem. Ik voelde dat hij de macht had. Op die jonge leeftijd voelde ik al dat ik er niet tegenop kon. We waren gewoon aan het spelen, op zijn kamer. Uit het niets gebeurde dit. Zijn moeder riep onder aan de trap dat het eten klaar was, maar ik kon niet weg. Ik heb een stukje laten zien, niet alles en zo opgelucht dat dat blijkbaar voldoende was, want hij liet mij langs. Ik heb dit nooit durven vertellen. Maar nu vertel ik het hier. Omdat ik mij er niet om hoef te schamen. Het was niet mijn schuld.

Dit is niet mijn enige keer. Ik ben absoluut niet de enige. Ik denk dat mijn moeder zo’n verhaal heeft, mijn zusjes, mijn vriendinnen. Laten we het bespreken, onze pijn delen en onthouden dat de verantwoordelijkheid niet bij ons ligt.

Als je met iemand wilt praten over je eigen ervaring met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Neem dan gratis, vrijblijvend en anoniem contact op met:  

* Slachtofferhulp Nederland (0900-0101, ma t/m vr van 08.00 tot 20.00 uur, of via de chat op www.slachtofferhulp.nl)

* Centrum Seksueel Geweld (0800-0188, 24/7 bereikbaar, of via de chat op www.centrumseksueelgeweld.nl)

* Mind Korrelatie (0900-1450, ma t/m vr van 09.00 tot 21.00 uur, of via de chat op www.mindkorrelatie.nl)

• 

• 

• 

• 

•