Wat je ziet en hoort

Pas als je er op gaat letten, merk je hoe vaak het voorkomt. Maar gelukkig ook hoe vaak het steeds beter gaat.

Ik heb het over beeldvorming in de media. Deze week heb ik een aantal keer een radioreclame gehoord die me irriteert. Niet vanwege de stem of het vervelende deuntje, maar vanwege de stereotypering. Een vrouw zit niet zo lekker in haar vel, omdat er te veel van haar gevraagd wordt op het werk en privé. Ze bespreek dit met haar leidinggevende en hij was begripvol. Samen lossen ze dit op. Moraal van het verhaal: praat erover en zoek naar een oplossing. Mooie boodschap, maar had dat niet anders gekund? Een vrouw die werk en privé (denk vooral aan huishouden, kinderen, mantelzorg) niet geregeld krijgt en een man als leidinggevende. Waarom is er niet gekozen voor een man die moeite heeft met het thuiswerken en struggelt om de ballen in de lucht te houden. Die naar zijn leidinggevende stapt en dat zij heel begripvol is. Boodschap blijft hetzelfde, erover praten en naar een oplossing zoeken.

In een andere radioreclame hoorde ik een vrouw zeggen: ‘Kook je nu alweer in mijn kantoor?’ Waarop een man antwoord dat zij alweer in zijn keuken werkt. Het gaat over verhuizen of verbouwen, waarbij de vrouw aangeeft dat verbouwen een goede optie is. De man heeft twee linkerhanden en verhuist liever. Fijn dat niet standaard de vrouw in de keuken staat, terwijl de man werkt. En dat van de man niet wordt verwacht dat hij goed kan klussen.

Op de website van WOMEN Inc staat dat de media een belangrijke rol hebben in het vergroten en verkleinen van kansen. Het is tijd vor een inclusieve media, waarin iedereen gehoord en gezien wordt en waarin stereotiepe beeldvorming de kansen van bepaalde groepen niet inperkt.

Wist je dat slechts 3% van de advertenties vrouwen in leiderschapsposities laat zien? Vrouwen bijna 2 keer vaker dan mannen in een keuken worden gerepresenteerd? Mannen twee keer vaker in een setting van een sportevenement voorkomen? In kinderboeken slechts 13% van de moeders een betaalde baan heeft? Bijna 6 keer minder dan in werkelijkheid.

Als je het niet ziet, weet je ook niet dat je het kunt zijn. Als je geen vrouwen in leiderschapsposities ziet, hoe leer je dan als klein meisje dat je het wel kunt worden? Als je geen mannen in verzorgende rollen ziet, hoe leer je dan als klein jongetje dat je het wel kunt worden? Representatie is belangrijk.

Let jij er wel eens op wat je op televisie ziet, in tijdschriften of reclameblaadjes en op de radio hoort? Sta je er bij stil wat je kinderen zien en horen en welk beeld dat schetst? Het beeld dat jongens niet met poppen kunnen spelen bijvoorbeeld, of meisjes geen auto’s leuk kunnen vinden. Zelf meer invloed willen hebben op wat je kinderen lezen, zien en horen? Er zijn echt goede kinderboeken die juist helemaal geen stereotiepetjes gebruiken. Zo las ik zelf bijvoorbeeld: ‘Mama is minister-president’ van Ody Neisingh & Marieke Visser. Ontzettend leuk boek en er komt een hele serie van! Als je googelt op inclusieve kinderboeken vind je er nog veel meer.

Poetsprinses & opruimfanaat

Wij doen wel eens wedstrijdje wie het meest in de prullenbak kan stoppen voordat de deksel écht niet meer dicht gaat. Of verspringen over de stapeltjes was die ik twee dagen geleden had uitgezocht om te wassen. Hink-stap-sprong over tassen, lege flessen en oud papier in het halletje dat eindeloos wacht om naar de kelder gebracht te worden.

Ik hoop dat iedereen die samenwoont dit herkent (zodat ik niet de enige ben). Taken en klusjes uitstellen in de hoop dat de ander ze als eerst doet. Soms werkt ‘t, vaak ook niet. En als je het dan eindelijk doet, verzucht je waarom je ‘t niet eerder had gedaan. Vooral omdat het alleen maar erger wordt als het zich opstapelt.

Over het algemeen ben ik best opgeruimd, vind ik het fijn om mijn huis opgeruimd te hebben, doe ik meteen de afwas nadat we gegeten hebben en breng ik lege flessen meteen naar de kelder. Maar af en toe heb ik zo’n paar dagen achter elkaar dat ik nergens zin heb. Dan laat ik de afwas staan, totdat we geen bord meer in de kast hebben staan. Dan blijft de was drie dagen op het wasrek hangen, voordat ik deze opvouw.

Ineens ben ik er dan weer klaar mee; dan komt de poetsprinses in mij naar boven en ga ik fanatiek aan de slag. Ik neem me dan ook altijd voor om het gewoon weer bij te houden. Alle kleine klusjes zijn namelijk zo gepiept. Meestal hebben we zo’n opruimronde samen, wel zo gemakkelijk. Dan verdelen we de taken en ploffen daarna gelukzalig op de bank.

We hebben onze huishoudelijke taken goed verdeeld, we zijn er in ieder geval beide tevreden mee en hebben ‘t er zo af en toe ook over. Gewoon even checken of ‘t voor ons allebei nog oké is. Ook al is ‘t verdeeld, we helpen elkaar ook. Ik help met koken (niet mijn taak) en Ruth helpt met poetsen (niet haar taak).

Soms zijn er ook irritaties. Waarom er nu alweer sokken in de gang liggen, wanneer de boodschappentas eindelijk wordt opgeruimd en dat ik de laatste drie keer al heb gestofzuigd, dus dat het nu echt haar beurt is.

Op Instagram volg ik The LA Minimalist. Zij leeft minimalistisch en is heel bewust met wat ze zelf denkt en hoe ze dingen aanpakt. Soms echt een eyeopener om haar berichtjes te zien. Zo vertelt ze dat ze geïrriteerd is over een sok die op de grond ligt, die niet van haar is. Er zijn twee keuzes: – ruim de sok op (om er geen last meer van te hebben), – ruim de sok niet op (maar zorg er dan voor dat je er geen last van hebt). Klinkt heel simpel. Maar eerlijk als ze is, vertelt ze dat er ook andere opties zijn. De sok opruimen, maar het vervelend vinden dat je dat doet. De sok laten liggen, maar je ergeren totdat iemand anders deze opruimt. De sok laten liggen, vooral niets zeggen en kijken hoe lang het duurt totdat de ander ‘m opruimt. De hele tijd nadenken over hoe vaak je al sokken hebt opgeruimd die niet van jou zijn.

In het eerste geval ben je best oké. Je ruimt ‘m op of niet, maar je hebt er geen last meer van. In het tweede geval ruim je ‘m ook op of niet, maar je hebt er wel nog steeds last van. Het blijft in je gedachten en je voelt je niet oké. Het gaat natuurlijk niet alleen maar om die sok. Het gaat om hoe jij je voelt en hoe je iets kleins je kunt laten beheersen. We willen allemaal een fijne dag hebben, ons goed voelen. We hebben daar heel vaak zelf een keus in.

Als ik al drie keer heb gestofzuigd en ik vind dat het nu echt haar taak is, dan houd ik een score bij. Als ik dat doe, dan ben ik niet op mijn gelukkigst. Dan ben ik gefrustreerd, geïrriteerd en niet blij. Dan weet ik ook dat ik niet eerlijk kijk naar wat de ander wel allemaal doet. Want misschien heeft Ruth dan de afgelopen keren niet gestofzuigd, ze heeft wel ontbijt, lunch en avondeten gemaakt. Ze heeft wel de was gedaan en boodschappen gehaald.

Als het nu werkelijk heel oneerlijk verdeeld is, dan is het vooral tijd om erover te praten. Bij ons is het meestal een gevalletje van ‘uit je hummetje zijn’ en dat afreageren op de liefste persoon om je heen. Dus de volgende keer dat ik die sok zie liggen, denk ik iets langer na over welke keuzes ik heb. Wil ik echt moeilijk doen over die sok? Of raap ik ‘m op en gooi ‘m in de wasmand, wetend dat mijn sokken ook wel eens door de ander worden opgeruimd?

Ben jij tevreden over de taakverdeling? Van je werk, tot de boodschappen, kadootjes voor familie, kinderfeestjes en de auto die door de APK moet: de ellenlange to-do-lijst in je hoofd gaat maar door. ‘Mentale last’ wordt dat ook wel genoemd. Door inzichtelijk te maken welke taken er allemaal liggen en deze eerlijk te verdelen wordt het voor iedereen een beetje leuker. Check hier je taakverdeling (WOMEN Inc).

Foto van Jonathan Francisca via Unsplash   

Door het donker

Toen ik jong was, mocht ik van mijn ouders nooit door het donker. Overbezorgd vond ik ze. Inmiddels ben ik 36 en ben ik ontelbare keren alleen door het donker gegaan. Gisteravond nog, toen ik het laatste rondje met het hondje liep.

Voorheen liepen we het laatste rondje vaak samen, maar door de avondklok gaan we alleen. Gisteravond was mijn beurt. Ik doe mijn jas aan, strik mijn wandelschoenen en pak mijn sleutels. Mijn telefoon vergeet ik mee te nemen. Dit besef ik pas wanneer ik door het donkere paadje loop. Mijn handen glijden automatisch in mijn jaszak, om mijn telefoon te voelen. Ik vertel mezelf dat het niet uitmaakt en loop verder.

Het is rustig in het park. Ik zie niemand en hoor geen auto’s. In de flats om mij heen brandt licht. Indy loopt los en snuffelt aan ieder grassprietje. Het is een fijne plek om te lopen, maar toch houd ik de omgeving in de gaten. Zodra we in de buurt van de weg komen, lijn ik Indy aan. We lopen langs het gras, waar veel bomen staan en weinig verlichting is. Verderop zie ik iemand die mijn kant op loopt. Als we elkaar naderen zie ik dat het een jonge vrouw is. Ik weet niet zeker of dat aan mij ook te zien is. Ik draag lompe schoenen, mijn joggingbroek en wijde jas en loop in de schaduw van de bomen.

Ze pakt haar telefoon en begint te praten. Vlak daarna passeren we elkaar en zodra ze me beter ziet, glimlacht ze vluchtig.

Ik loop verder en vraag me af of ze bang was. Of ze net als ik, wanneer ik ‘s avonds alleen over straat loop, altijd iets alerter is. Of ze haar telefoon pakte om te laten merken dat ze niet écht alleen was. Of ze opgelucht was, toen ze zag dat ik een vrouw was.

Ik steek mijn sleutel in het slot en ben blij dat ik thuis ben.

Met vier dochters begrijp ik dat mijn ouders deze regel hadden. Niet alleen door het donker. Ik vraag mij af of deze regel er ook was geweest als ze vier zonen hadden gekregen.

Vrouwen voelen zich ‘s avonds op straat onveiliger dan mannen.

Twee weken geleden werd Sarah Everard ontvoerd en vermoord in Londen. Zij liep ‘s avonds in Londen alleen naar huis na een bezoek aan een vriendin, een wandeling van een uurtje. Een aantal dagen later werd haar lichaam gevonden. Via de hashtag #SarahEverard deelden veel vrouwen op Social Media hun ervaringen met naar huis lopen in het donker.

Ik zag de berichten voorbij komen. Vrouwen die hun sleutels in hun hand houden, hun telefoon binnen handbereik. Vrouwen die appen naar vriendinnen zodra ze thuis zijn. Die hun haren wegstoppen in een capuchon, die altijd op hun hoede zijn. Die in het donker sneller fietsen en ‘n omweg nemen om verlaten plekken te vermijden.

Ik ben zo’n vrouw. Op mijn hoede in het donker, blij dat het nu weer langer licht is.

Foto van Indy en mij op de heide, waar ze enthousiast achter een stok aan rent.
Stem op een vrouw

Ik durf bijna niet toe te geven dat ik niet altijd ben gaan stemmen. En misschien jij ook niet. Of misschien stem je wel altijd, maar weet je niet precies waarop. Of op wie. Doe je iene-miene-mutte in het stemhokje. Kies je de partij waar je ouders altijd op stemmen of vul je de avond van te voren gauw een stemwijzer in.

Dit jaar ga ik het anders doen en jij* hopelijk ook. Ik stem op een vrouw! (*mocht je al bewuste stemkeuzes maken, dan hoera voor jou!)

Als ik bedenk hoe hard er is gevochten door vrouwen om stemrecht te krijgen, dan schaam ik mij dat ik daar niet altijd gebruik van heb gemaakt. Stel je voor dat je niet zou mógen stemmen, omdat je vrouw bent. Ik zou woedend zijn! Waarom heb ik daar dan geen gebruik van gemaakt?

Ik vind politiek een lastig iets en heb me er nooit in willen verdiepen. Nu ik ouder en wijzer ben (haha), besef ik hoe belangrijk de beslissingen zijn die daar genomen worden. Hoeveel impact dat heeft op onze samenleving en dus op mijn leven. Dingen die ik belangrijk vind, zou ik graag terug willen zien in de besluiten die in de politiek worden gemaakt. Ik heb daar invloed op, door mijn stem uit te brengen.

Voor mij is het geen optie meer om niet te gaan stemmen. Inlezen dus, kieswijzers invullen, stemadviezen bekijken, verkiezingsprogramma’s doornemen, naar m’n onderbuikgevoel luisteren en een keuze maken.

Wat mij heeft geholpen is de nieuwsbrief van Madeleijn van den Nieuwenhuizen, ‘Vrijschrift‘. Zij heeft een verzameling van verschillende hulpmiddelen om tot een keus te komen, van kieswijzers voor jongeren tot ouderen, voor feministen of duurzaamheidliefhebbers, voor mensen die die een beperking hebben of laaggeletterd zijn of voor mensen die gendergelijkheid belangrijk vinden.

WOMEN Inc. ontwikkelde samen met Atria voor die laatste groep Het Gendergelijkheid Stemadvies‘. Zo kun je ontdekken welke partijen actief aan de slag gaan met gendergelijkheid. Op dit moment hebben mannen en vrouwen in Nederland nog steeds geen gelijke kansen. Zo is er een loonkloof (vrouwen verdienen nog altijd 14% minder), een ongelijke zorg-werkverdeling, een grote groep vrouwen financieel afhankelijk, worden vrouwen in schoolboeken stereotiep afgebeeld en zijn vrouwen ondervertegenwoordigd in besluitvormende functies in onder meer wetenschap, bedrijfsleven en politiek.

Aan die ondervertegenwoordiging in de politiek kunnen we iets doen. De stichting ‘Stem op een vrouw‘ heeft als missie om geschiedenis te schrijven: een Tweede Kamer die voor de helft uit vrouwen bestaat. Dit jaar staan er meer vrouwen dan ooit op de lijst, maar om ervoor te zorgen dat deze ook in de Tweede Kamer terecht komen is het belangrijk om slim te stemmen. Hoe je dat doet zie je in onderstaand stappenplan, maar check zeker even hun website of Instagram voor meer informatie en antwoorden op alle vragen.

Mijn keus is bijna gemaakt en ik heb voor het eerst zin om te gaan stemmen op 17 maart.

Weet jij al wat je gaat stemmen? Praat gezellig mee in de comments, misschien heb je nog een fijne tip of een leuk stemverhaal.

Foto van Shaojie via Unsplash