reizen – De wereld volgens Moos

Pluk de dag (of een bloem)

Het uitzicht bij de pluktuin van Fien Fleur is geweldig. Alle kleuren bloemen en groene velden zover je kunt kijken. Ik ging afgelopen week voor de eerste keer plukken en er staat nu een geweldige bos bloemen op mijn eetkamertafel.

Het idee is heel simpel. Je gaat naar de pluktuin, gewapend met een emmertje en een snoeischaar. Ik had mijn eigen meegenomen, maar je kunt ze ook daar lenen. Vervolgens kijk je welke bloemen je mooi vindt en mag je deze ‘plukken’. Mevrouw Fien weegt ze af, je betaalt en je hebt je eigen geplukte bosje bloemen. Veel leuker dan een bosje van de supermarkt meenemen of van de bloemist.

De pluktuin ligt in Eyserheide, alleen al de weg ernaar toe is de moeite waard. Ik wilde eerst op de fiets gaan, maar het was een beetje regenachtig weer én het is een uur heen en een uur terug fietsen, dus besloot toch maar de auto te pakken. Zodra je achter Heerlen richting de dorpen gaat, zie je mooie velden, heuvels en bos. Als je komt aanrijden bij de pluktuin, zie je de bloemen al staan.

Met mijn emmertje loop ik richting het terras. Ik meld me binnen, maar dat blijkt niet nodig te zijn. Ik mag meteen de tuin in gaan en plukken wat ik wil. Ik zie hele bijzondere bloemen en loop eerst een rondje. Dan besluit ik dat ik voor groen ga. Er zijn stevige stengels met bolletjes erop. Ik besluit deze af te knippen. Daarna zie ik mooie knoppen met witte bloemetjes, groene pluizige stengels en zachte bruine hoedjes. Ik zie bloemen die ik nooit eerder zag.

Als ik langs de paarse bloemenzee loop, valt mijn oog op een stekelige stengel die er niet bij hoort. Hij heeft doorns, wat het een beetje lastig maakt om te plukken. Ik vind ´n plekje dat glad is en probeer ´m hier vast te houden. Als ik later bij Fien mijn bloemen laat wegen, vertelt ze over de bloem, de Kaardebol. Langs de stekels kunnen insecten naar boven lopen, ze komen dan bij het blad en kunnen vanuit daar weer langs de steel verder. Alleen is dat gedeelte glad, waardoor ze naar beneden glijden, zo terug in het kuiltje van het blad. Als in dat kuiltje regenwater staat, gaan de insecten dood. Vogels weten dit en komen in deze kuiltjes de insecten pikken. De bloemen van deze plant werden vroeger gebruikt voor de schapenwol.

Mijn bosje bloemen wordt in papier ingepakt en mag nog even in het water blijven staan, terwijl ik lekker op het terras ga zitten met een kopje thee. Het is een fijn plekje om te plukken en te zitten. Ondanks dat het een beetje een regenachtige, bewolkte dag is, zijn er veel mensen aan het plukken. Ik zag veel mooie bossen bloemen voorbij komen. Grote bossen, kleine bosjes, alle kleuren door elkaar of juist een enkele kleur.

Thuis heb ik mijn eigen geplukte bloemen in de vaas gezet. Ze staan prachtig op de eettafel. Er komt inmiddels een beetje roze bij, van de bloemetjes die beginnen te bloeien. Er is een bloem bij die zich heel bijzonder ontwikkelt. Het is een hangende bloem, met een groen zakje lijkt het. Dat zakje is nu open aan het gaan en er zit een bloem onder. Het proces is nog gaande, dus ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen. Leuk om te ontdekken.

Fien Fleur is te volgen op instagram (zeker doen!), waar ze ook haar openingstijden op plaatst. Omdat bloemen nu eenmaal bloeien wanneer ze bloeien, zijn er geen vaste openingstijden. Deze week was de pluktuin de hele week geopend van 10 tot 16 uur. Gedurende de tijd zullen er verschillende bloemen bloeien, ik ga zeker nog een keertje terug om een bosje te plukken.

Bijzondere wandeltocht

Wat is jouw favoriete jeugdboek? Hasse Simonsdochter van Thea Beckman staat voor mij absoluut op nummer 1. Wat kon ik me verliezen in dat verhaal. Over stoere Hasse die zich er niet bij hoorde voelen en daardoor haar eigen plan trok. Die graag in de bossen was, jagen, zwemmen, weg van de mensen. Totdat het lot anders beslist en ze een leven krijgt waar ze kan zijn wie ze wilt. Ik zie haar nog zo voor me, zwart krullend haar, gehurkt in de rietlanden van Kampen.

Ik heb het boek vaak opnieuw gelezen. Om af en toe af te wisselen ging ik op zoek naar andere boeken van de schrijfster. Kruistocht in spijkerbroek vond ik ook geweldig, evenals andere boeken die ze heeft geschreven. Toen ik via hetkanwel.nl las over Mario, die deze zomer de route uit het boek gaat lopen, was ik benieuwd hoe hij dat gaat aanpakken.

Kruistocht in spijkerbroek vertelt het verhaal van Dolf Wega, een vijftienjarige jongen die door een tijdmachine per ongeluk in het jaar 1212 belandt. Hij sluit zich aan bij de kinderkruistocht en legt een bijzondere route af. Tijdens deze reis zijn er allerlei misstanden en problemen, die Dolf helpt op te lossen. Hij is slim, vindingrijk, vriendelijk en geeft om al die duizenden goedgelovige kinderen die misleid worden. Hij maakt vrienden, heeft plezier, maakt verlies mee en hoopt ooit nog thuis te komen.

Het boek is een klassieker, al bijna 50 jaar oud. En nu is er iemand die de route van deze kinderkruistocht gaat wandelen. Hij reist met de trein naar Zuid-Duitsland en begint in Spiers. Dezelfde plek waar Dolf zich bij de kinderkruistocht voegt. Van daaruit gaat hij door het Zwarte Woud, langs het Bodenmeer via de Oostenrijkse Alpen naar Genua. Hier is de ontknoping van het verhaal en ook het einde van Mario’s avontuur. Het zal een tocht van ruim 1000 kilometer in zes weken zijn.

Zijn tocht is te volgen via Instagram. Hij hoopt dat veel mensen het boek gaan lezen en virtueel meereizen terwijl hij onderweg is. Crowdreading. Op zijn blog Vakantaseren kun je meelezen over zijn avonturen. Om dit avontuur te laten slagen, heeft hij wat hulp nodig. In ruil voor je support heeft hij een aantal leuke tegenprestaties, zoals ansichtkaarten vanaf ’n iconische plek op zijn reis, het boek met een speciaal ontworpen omslag en korting op een duurzame spijkerbroek.

Ik ga hem volgen en ook een beetje steunen. Omdat ik het tof vind dat iemand van zoiets droomt en het dan werkelijkheid laat worden.

Dutch Mountain Trail: 101 km door ruig berglandschap

Dat ruige berglandschap ligt gewoon in Zuid-Limburg. In 2019 bedachten de organisatoren van het Dutch Mountain Film Festival de Seven Summits; zeven rondwandelingen naar de Zuid-Limburgse toppen waar je het sterkst kunt ervaren dat je in de bergen bent. Een jaar later was daar de Dutch Mountain Trail. Een wandeltocht van 101 km lang die de Seven Summits met elkaar verbindt. Het is de zwaarste wandeling van Nederland, een route waar het echte berggevoel nooit ver weg is. Snelstromende beken, weides, rotswanden en spectaculaire vergezichten.

Vorig jaar december kwam ik deze route tegen, toen ik zocht naar lange afstandswandelingen. Ik wilde een keer iets anders, een paar dagen wandelen met overnachten. Een soort mini-vakantie. Van dat oorspronkelijke plan is niets meer terecht gekomen, maar we zijn er afgelopen dinsdag wel aan begonnen! Koningsdag bleek een mooi moment om te starten, een vrije dag en heerlijk weer.

Indy is met haar 11 jaar een oud vrouwtje, dus we besloten om onze eigen etappes te maken. We startten in Eygelshoven en liepen tot Bocholtz. Het zou zo’n 16 kilometer zijn. Ik was van de planning, wat er in resulteerde dat de route langer was dan gedacht en we de auto kwijt waren. Ik had de afstand waar we van de route zouden afwijken om richting auto te lopen niet meegerekend. Ook had ik van te voren niet gekeken of we bij ons eindpunt konden parkeren. Ter plekke moesten we zoeken naar ‘n plek om de auto te zetten, wat vrij snel lukte. Alleen hadden we niet echt goed opgelet waar we ‘m achterlieten en er ook niet aan gedacht om even de locatie te pinnen.

Aangekomen op de parkeerplaats van station Eygelshoven, kwamen we al de eerste wandelaars tegen die dezelfde route gingen lopen. Zij liepen door tot Vaals, zo’n 28 kilometer. Na een kort praatje vertrokken zij en niet lang daarna gingen we ze achterna. De route begon al mooi, Indy kon meteen los lopen, wat ze het liefst doet. De eerste bergjes werden beklommen en we hebben genoten van de omgeving. Mooie bossen, veel beekjes en weides met bomen vol bloesem.

Op internet staat dat de route niet is bewegwijzerd, maar er zijn toch blauw-witte markeringen. Niet overal even duidelijk, dus je hebt een route nodig om ervoor te zorgen dat je niet verkeerd loopt. Wij gebruikten de app Komoot, heel handig. Er is ook een boekje te koop waar de route in wordt beschreven. Het stel dat we in het begin van de wandeling tegen kwamen, zagen we later weer. Ze waren ergens verkeerd gelopen, maar blij dat ze weer op het juiste pad zaten.

Bijzonder aan deze dag waren alle praatjes die we gemaakt hebben. We zijn nog twee mannen tegen gekomen, die de route in een keer liepen. Na eventjes gepraat te hebben, gingen we weer verder, de Wilhelminaberg omhoog. Eenmaal op de top viel het een beetje tegen. Ik heb er al vaker gestaan, dus het uitzicht was bekend, maar omdat ze er aan het werken zijn was het een grote zandvlakte. We wilden daar eigenlijk pauzeren, maar besloten om toch maar verder te lopen en een fijner plekje te zoeken.

Zodra er water is begint Indy harder te lopen en als het eventjes kan, staat ze erin. Fijn om even af te koelen en wat te drinken, terwijl wij op het bruggetje zaten. Een man en vrouw die een route van 10 kilometer liepen, zaten verderop op het bankje. Later raakten we aan de praat, omdat ze erg moesten lachen om Indy die te enthousiast het water in ging.

Als je vraagt waarover we gesproken hebben, dan weet ik dat niet meer zo goed. Over de route, het weer, algemeenheden. Niet direct noemenswaardig, maar toch was het heel fijn, een gezellige onderbreking van de wandeling. Een gesprek dat ik me wel precies kan herinneren is met een broer en zus die we ontmoetten doordat hun hondje op ons kwam afgerend. Ze vertelden dat ze eventjes naar buiten moesten, uitwaaien en afschakelen. Ze zaten middenin het geregel van de begrafenis van hun broer, waar ze over twee dagen afscheid zouden nemen. Ze vertelden over hem, over hun leven, over hun liefde en hun zorgen. Mooi dat we zoveel te horen kregen, terwijl we niet eens weten hoe ze heten. Soms is het fijn om aan willekeurige vreemden je hart een beetje te kunnen luchten. Lieve mensen met een groot verdriet.

We vertrokken in de ochtend en kwamen in de avond weer thuis. We nemen de tijd, we staan stil en bewonderen, leggen vast op foto. Stoppen om in beekjes te spelen en stokken te gooien. Drinken een kopje thee, lezen borden en nemen tijd voor mensen die we tegenkomen en voor onszelf. Zo’n dag met een gouden randje.