De aantrekkingskracht van spullen

Laatst wilde ik een nieuw horloge kopen. Gewoon omdat ik het horloge had gezien en heel erg mooi vond. Echt iets voor mij. Voor ik het wist zat ik op de website om te kijken hoeveel het kost. Ik bekeek de verschillende kleuren en besloot dat het de zwarte moest worden. Ik zag mezelf al met de perfecte outfit, waarbij het horloge zou opvallen en ik helemaal cool en hip en trendy zou zijn.

Ik heb al twee horloges. Een horloge dat ik al zeker 6 jaar heb en nog steeds mooi vind. Hij is ondertussen een beetje beschadigd en er moeten nieuwe batterijen in, maar verder nog helemaal prima. En mijn sporthorloge. Gekocht als verjaardagscadeautje met dank aan alle gulle bijdragen van familie en vrienden. Ook nog steeds heel blij mee.

Ik heb geen nieuw horloge nodig. Dat besefte ik wel, dus ik besloot om de website af te sluiten en ging verder met wat ik aan het doen was. Maar via allerlei slimme cookies en browserinstellingen wist Instagram dat ik op dat horloge had geklikt. Zij hadden mij deze reclame laten zien en ik was erin getrapt. Ik klikte en kreeg daardoor de komende tijd alleen maar dat horloge te zien. Waardoor ik nog een paar keer klikte en erover dacht om ‘m te kopen. Maar iedere keer besloot ik dat ik geen nieuw horloge nodig had. En eigenlijk ook niet echt wilde. Maar ik vond ‘m wel mooi.

Na wekenlang dat horloge gezien te hebben, ging het mooie er vanaf. Hij werd een beetje gewoon. Omdat ik ‘m al 100x voorbij had zien komen. Na die eerste paar keer, klikte ik niet meer. Dus Instagram laat me ondertussen dat horloge niet meer zien. Wel weer andere dingen, die ik meestal niet wil hebben.

Ik ben minimalist. Een woord wat voor iedereen iets anders kan betekenen. Voor mij betekent het onder andere dat ik bewust omga met mijn spullen. Ik denk na over wat ik heb en over wat ik (denk dat ik) wil hebben. Ik hou van minder spullen. Minder om schoon te houden, minder om te bewaren, minder om te hebben, minder om over na te denken en meer ruimte. Ruimte in mijn huis en in mijn hoofd.

Ondanks dit alles, hebben nieuwe spullen toch nog aantrekkingskracht op mij. Omdat reclames het altijd zo mooi verkopen. Alsof je een ander/beter/gelukkiger mens bent, nadat je het hebt gekocht. Achter die reclames zitten een heleboel slimme koppen die precies weten hoe ze jou het meest kunnen laten kopen. Ze weten precies wat ze moeten doen om jou te beïnvloeden. Korting, laatste kans, must-have, mooie reclames die je raken.

Voor mij begon het ooit met het bijhouden van een lijstje met spullen die ik wilde hebben. Ik moest van mezelf 30 dagen wachten voordat ik het mocht kopen. Ik schreef het item op, met de datum erachter. Als ik het na die maand nog steeds heel graag wilde hebben, dan mocht ik het kopen. Na 30 dagen kon ik alles van mijn lijstje schrappen. Soms wist ik niet eens meer wat ik precies bedoelde met datgene wat ik had opgeschreven.

Het is lastig om al die mooie reclames te weerstaan. Erop klikken, iets in je winkelmandje stoppen en meteen kopen voelt goed. Als directe voldoening, een instant gelukmakertje. Dat gevoel blijft niet. Je blijft niet zo blij met je nieuwe spullen als wanneer je ze kocht. Uitzonderingen daargelaten…

Het 30-dagen-lijstje gebruik ik niet meer. Het feit dat je ze op een lijstje moet zetten, zodat je ze niet vergeet zegt al genoeg. Als je iets écht graag wilt hebben, dan weet je over 30 dagen nog precies wat dat is. Laat het even liggen, denk er wat langer over na. Die aantrekkingskracht wordt vanzelf minder.

Ik ben benieuwd: koop jij in een impuls of koop je gericht wat je nodig hebt?