Meebewegen

Ik voel het gebeuren. Een pijnscheut laag in mijn buik en vanuit mijn binnenste vloeit het naar buiten. Mijn menstruatie. Het gebeurt terwijl ik mijn morning pages schrijf. Waar ik zojuist schrijf over wat ik nodig heb. Rust, een warm bad, op de bank onder een dekentje, met een leesboek en een kopje thee.

Ik durf er niet aan toe te geven. Wetende wat ik nodig heb, maar de druk voelen van alles dat moet. Ik ben in tweestrijd. Mijn mantra sinds vorige week is dat ik goed voor mezelf zorg. Ik doe zo hard mijn best, maar voel me soms vastzitten. Vast in verwachtingen, in het goed willen doen, een ander niet willen kwetsen. De wereld waarin we op dit moment leven is niet ingericht op vrouwen die zich willen schikken naar wat ze nodig hebben. We worden geacht altijd maar door te gaan.

Met wat moeite en na een kleine huilbui (hallo hormonen!) geef ik toe dat ik iets anders nodig heb dan dat wat wij gepland hadden. We passen ons aan en bewegen mee. De ochtend is heerlijk lui, in de middag krijgen we toch nog iets gedaan. Het is geen moeten, het gaat op het gemak. Samen. We halen pindarotsjes en chocomelk met slagroom. Weer thuis maken we een fijne wandeling in het bos. We praten, we voelen, we zijn verbonden. We doen wat yoga en ik ga in bad. Ik lees mijn boek en kruip straks onder een dekentje op de bank.

Mijn lichaam is in rust. Volgens mijn cyclus is het winter. Mijn hormonen zijn in deze fase op hun laagste niveau, wat ervoor zorgt dat ik weinig energie heb. Het is tijd voor mezelf en voor zelfliefde. Een periode van reflectie en nieuwe inzichten.

Voor nu zie ik in dat dit past. Meebewegen. Alles dat moet heb ik ook maar zelf verzonnen. Niets is zo dringend dat ik mezelf vandaag niet kan overgeven aan rust, chocolade, warm water en een goed boek. Dat de wereld niet is ingericht om mee te bewegen op je menstruatiecyclus, betekent niet dat ik het niet kan proberen.