Puber met puistjes
De wereld om je heen werkt niet echt mee. Overal zijn mooie vrouwen te zien, met een egale huid en stralende glimlach. Ik stond er voorheen nooit bij stil dat dit niet de realiteit is, maar vergeleek mezelf wel met deze onrealistische beelden. Om vervolgens heel ongelukkig te zijn met mezelf.
Als jong meisje kreeg ik jeugdpuistjes. Verschrikkelijk vond ik het. Rode vlekken, ontstekingen, puistjes met ‘n wit kopje en mee-eters. Alles deed ik eraan om dit te verbergen. Stikjaloers was ik op meiden om mij heen met een perfect egale huid. Ik probeerde van alles, maar niets hielp. De enige oplossing was om het te bedekken. Met lagen make-up. Ik vond mezelf mooier zo, verstopt achter een laag foundation.
Vorig jaar ben ik ermee gestopt. Niet heel bewust. We hadden twee weken vakantie en in die vrije tijd had ik geen zin om make-up te dragen. Voelde heel fijn en ik raakte gewend aan mijn blote gezicht. Door de zon had ik een lekker kleurtje gekregen. Het voelde goed om alleen nog maar mascara op te doen en een beetje blush op mijn wangen.
Dat jonge meisje met die jeugdpuistjes ben ik al lang niet meer, maar ik heb er wel lang last van gehad. Zelfs nu, op mijn 36e, wilt er af en toe nog ergens een pukkeltje verschijnen. Ik heb veel producten gekocht en gebruikt, ontzettend veel geld uitgegeven aan smeersels en make-up dat van alles belooft, maar weinig waarmaakt. Ik ben bij de schoonheidsspecialiste geweest en bij een huidspecialist. Daar leerde ik steeds beter voor mijn huid te zorgen. Met goede producten. Maar wat ik het hardst nodig had was zelfliefde.
Zelfliefde, acceptatie en een beetje lef. Om zonder make-up de deur uit te gaan, naar mijn werk, naar feestjes, naar leuke-dingen-waar-je-je-voor-optut.
Ik heb er zo’n 20 jaar over gedaan. Waarin ik steeds eerlijker naar mijn eigen huid ging kijken en steeds meer bewust werd van de vertekende beelden in de media. Waarin ik steeds meer leerde wat wel en niet werkte. Waarin ik steeds meer waardering kreeg voor natural beauty in plaats van zwaar opgemaakt. Waarin ik steeds minder vaak geloofde in alles wat ze beloven in reclames. Waarin ik steeds minder make-up ging dragen, totdat ik er helemaal mee stopte. Waarin ik de focus op positieve dingen ging leggen en waarin ik accepteerde dat dit nu eenmaal bij mij hoort.
Blij ben ik, met dat proces en met mezelf. Want ik zie er goed uit, gewoon zoals ik ben.
Foto van Raphael Lovaski via Unsplash
