Door het donker

Toen ik jong was, mocht ik van mijn ouders nooit door het donker. Overbezorgd vond ik ze. Inmiddels ben ik 36 en ben ik ontelbare keren alleen door het donker gegaan. Gisteravond nog, toen ik het laatste rondje met het hondje liep.

Voorheen liepen we het laatste rondje vaak samen, maar door de avondklok gaan we alleen. Gisteravond was mijn beurt. Ik doe mijn jas aan, strik mijn wandelschoenen en pak mijn sleutels. Mijn telefoon vergeet ik mee te nemen. Dit besef ik pas wanneer ik door het donkere paadje loop. Mijn handen glijden automatisch in mijn jaszak, om mijn telefoon te voelen. Ik vertel mezelf dat het niet uitmaakt en loop verder.

Het is rustig in het park. Ik zie niemand en hoor geen auto’s. In de flats om mij heen brandt licht. Indy loopt los en snuffelt aan ieder grassprietje. Het is een fijne plek om te lopen, maar toch houd ik de omgeving in de gaten. Zodra we in de buurt van de weg komen, lijn ik Indy aan. We lopen langs het gras, waar veel bomen staan en weinig verlichting is. Verderop zie ik iemand die mijn kant op loopt. Als we elkaar naderen zie ik dat het een jonge vrouw is. Ik weet niet zeker of dat aan mij ook te zien is. Ik draag lompe schoenen, mijn joggingbroek en wijde jas en loop in de schaduw van de bomen.

Ze pakt haar telefoon en begint te praten. Vlak daarna passeren we elkaar en zodra ze me beter ziet, glimlacht ze vluchtig.

Ik loop verder en vraag me af of ze bang was. Of ze net als ik, wanneer ik ‘s avonds alleen over straat loop, altijd iets alerter is. Of ze haar telefoon pakte om te laten merken dat ze niet écht alleen was. Of ze opgelucht was, toen ze zag dat ik een vrouw was.

Ik steek mijn sleutel in het slot en ben blij dat ik thuis ben.

Met vier dochters begrijp ik dat mijn ouders deze regel hadden. Niet alleen door het donker. Ik vraag mij af of deze regel er ook was geweest als ze vier zonen hadden gekregen.

Vrouwen voelen zich ‘s avonds op straat onveiliger dan mannen.

Twee weken geleden werd Sarah Everard ontvoerd en vermoord in Londen. Zij liep ‘s avonds in Londen alleen naar huis na een bezoek aan een vriendin, een wandeling van een uurtje. Een aantal dagen later werd haar lichaam gevonden. Via de hashtag #SarahEverard deelden veel vrouwen op Social Media hun ervaringen met naar huis lopen in het donker.

Ik zag de berichten voorbij komen. Vrouwen die hun sleutels in hun hand houden, hun telefoon binnen handbereik. Vrouwen die appen naar vriendinnen zodra ze thuis zijn. Die hun haren wegstoppen in een capuchon, die altijd op hun hoede zijn. Die in het donker sneller fietsen en ‘n omweg nemen om verlaten plekken te vermijden.

Ik ben zo’n vrouw. Op mijn hoede in het donker, blij dat het nu weer langer licht is.

Foto van Indy en mij op de heide, waar ze enthousiast achter een stok aan rent.