Poetsprinses & opruimfanaat

Wij doen wel eens wedstrijdje wie het meest in de prullenbak kan stoppen voordat de deksel écht niet meer dicht gaat. Of verspringen over de stapeltjes was die ik twee dagen geleden had uitgezocht om te wassen. Hink-stap-sprong over tassen, lege flessen en oud papier in het halletje dat eindeloos wacht om naar de kelder gebracht te worden.

Ik hoop dat iedereen die samenwoont dit herkent (zodat ik niet de enige ben). Taken en klusjes uitstellen in de hoop dat de ander ze als eerst doet. Soms werkt ‘t, vaak ook niet. En als je het dan eindelijk doet, verzucht je waarom je ‘t niet eerder had gedaan. Vooral omdat het alleen maar erger wordt als het zich opstapelt.

Over het algemeen ben ik best opgeruimd, vind ik het fijn om mijn huis opgeruimd te hebben, doe ik meteen de afwas nadat we gegeten hebben en breng ik lege flessen meteen naar de kelder. Maar af en toe heb ik zo’n paar dagen achter elkaar dat ik nergens zin heb. Dan laat ik de afwas staan, totdat we geen bord meer in de kast hebben staan. Dan blijft de was drie dagen op het wasrek hangen, voordat ik deze opvouw.

Ineens ben ik er dan weer klaar mee; dan komt de poetsprinses in mij naar boven en ga ik fanatiek aan de slag. Ik neem me dan ook altijd voor om het gewoon weer bij te houden. Alle kleine klusjes zijn namelijk zo gepiept. Meestal hebben we zo’n opruimronde samen, wel zo gemakkelijk. Dan verdelen we de taken en ploffen daarna gelukzalig op de bank.

We hebben onze huishoudelijke taken goed verdeeld, we zijn er in ieder geval beide tevreden mee en hebben ‘t er zo af en toe ook over. Gewoon even checken of ‘t voor ons allebei nog oké is. Ook al is ‘t verdeeld, we helpen elkaar ook. Ik help met koken (niet mijn taak) en Ruth helpt met poetsen (niet haar taak).

Soms zijn er ook irritaties. Waarom er nu alweer sokken in de gang liggen, wanneer de boodschappentas eindelijk wordt opgeruimd en dat ik de laatste drie keer al heb gestofzuigd, dus dat het nu echt haar beurt is.

Op Instagram volg ik The LA Minimalist. Zij leeft minimalistisch en is heel bewust met wat ze zelf denkt en hoe ze dingen aanpakt. Soms echt een eyeopener om haar berichtjes te zien. Zo vertelt ze dat ze geïrriteerd is over een sok die op de grond ligt, die niet van haar is. Er zijn twee keuzes: – ruim de sok op (om er geen last meer van te hebben), – ruim de sok niet op (maar zorg er dan voor dat je er geen last van hebt). Klinkt heel simpel. Maar eerlijk als ze is, vertelt ze dat er ook andere opties zijn. De sok opruimen, maar het vervelend vinden dat je dat doet. De sok laten liggen, maar je ergeren totdat iemand anders deze opruimt. De sok laten liggen, vooral niets zeggen en kijken hoe lang het duurt totdat de ander ‘m opruimt. De hele tijd nadenken over hoe vaak je al sokken hebt opgeruimd die niet van jou zijn.

In het eerste geval ben je best oké. Je ruimt ‘m op of niet, maar je hebt er geen last meer van. In het tweede geval ruim je ‘m ook op of niet, maar je hebt er wel nog steeds last van. Het blijft in je gedachten en je voelt je niet oké. Het gaat natuurlijk niet alleen maar om die sok. Het gaat om hoe jij je voelt en hoe je iets kleins je kunt laten beheersen. We willen allemaal een fijne dag hebben, ons goed voelen. We hebben daar heel vaak zelf een keus in.

Als ik al drie keer heb gestofzuigd en ik vind dat het nu echt haar taak is, dan houd ik een score bij. Als ik dat doe, dan ben ik niet op mijn gelukkigst. Dan ben ik gefrustreerd, geïrriteerd en niet blij. Dan weet ik ook dat ik niet eerlijk kijk naar wat de ander wel allemaal doet. Want misschien heeft Ruth dan de afgelopen keren niet gestofzuigd, ze heeft wel ontbijt, lunch en avondeten gemaakt. Ze heeft wel de was gedaan en boodschappen gehaald.

Als het nu werkelijk heel oneerlijk verdeeld is, dan is het vooral tijd om erover te praten. Bij ons is het meestal een gevalletje van ‘uit je hummetje zijn’ en dat afreageren op de liefste persoon om je heen. Dus de volgende keer dat ik die sok zie liggen, denk ik iets langer na over welke keuzes ik heb. Wil ik echt moeilijk doen over die sok? Of raap ik ‘m op en gooi ‘m in de wasmand, wetend dat mijn sokken ook wel eens door de ander worden opgeruimd?

Ben jij tevreden over de taakverdeling? Van je werk, tot de boodschappen, kadootjes voor familie, kinderfeestjes en de auto die door de APK moet: de ellenlange to-do-lijst in je hoofd gaat maar door. ‘Mentale last’ wordt dat ook wel genoemd. Door inzichtelijk te maken welke taken er allemaal liggen en deze eerlijk te verdelen wordt het voor iedereen een beetje leuker. Check hier je taakverdeling (WOMEN Inc).

Foto van Jonathan Francisca via Unsplash