Dutch Mountain Trail: 101 km door ruig berglandschap
Dat ruige berglandschap ligt gewoon in Zuid-Limburg. In 2019 bedachten de organisatoren van het Dutch Mountain Film Festival de Seven Summits; zeven rondwandelingen naar de Zuid-Limburgse toppen waar je het sterkst kunt ervaren dat je in de bergen bent. Een jaar later was daar de Dutch Mountain Trail. Een wandeltocht van 101 km lang die de Seven Summits met elkaar verbindt. Het is de zwaarste wandeling van Nederland, een route waar het echte berggevoel nooit ver weg is. Snelstromende beken, weides, rotswanden en spectaculaire vergezichten.
Vorig jaar december kwam ik deze route tegen, toen ik zocht naar lange afstandswandelingen. Ik wilde een keer iets anders, een paar dagen wandelen met overnachten. Een soort mini-vakantie. Van dat oorspronkelijke plan is niets meer terecht gekomen, maar we zijn er afgelopen dinsdag wel aan begonnen! Koningsdag bleek een mooi moment om te starten, een vrije dag en heerlijk weer.
Indy is met haar 11 jaar een oud vrouwtje, dus we besloten om onze eigen etappes te maken. We startten in Eygelshoven en liepen tot Bocholtz. Het zou zo’n 16 kilometer zijn. Ik was van de planning, wat er in resulteerde dat de route langer was dan gedacht en we de auto kwijt waren. Ik had de afstand waar we van de route zouden afwijken om richting auto te lopen niet meegerekend. Ook had ik van te voren niet gekeken of we bij ons eindpunt konden parkeren. Ter plekke moesten we zoeken naar ‘n plek om de auto te zetten, wat vrij snel lukte. Alleen hadden we niet echt goed opgelet waar we ‘m achterlieten en er ook niet aan gedacht om even de locatie te pinnen.
Aangekomen op de parkeerplaats van station Eygelshoven, kwamen we al de eerste wandelaars tegen die dezelfde route gingen lopen. Zij liepen door tot Vaals, zo’n 28 kilometer. Na een kort praatje vertrokken zij en niet lang daarna gingen we ze achterna. De route begon al mooi, Indy kon meteen los lopen, wat ze het liefst doet. De eerste bergjes werden beklommen en we hebben genoten van de omgeving. Mooie bossen, veel beekjes en weides met bomen vol bloesem.
Op internet staat dat de route niet is bewegwijzerd, maar er zijn toch blauw-witte markeringen. Niet overal even duidelijk, dus je hebt een route nodig om ervoor te zorgen dat je niet verkeerd loopt. Wij gebruikten de app Komoot, heel handig. Er is ook een boekje te koop waar de route in wordt beschreven. Het stel dat we in het begin van de wandeling tegen kwamen, zagen we later weer. Ze waren ergens verkeerd gelopen, maar blij dat ze weer op het juiste pad zaten.
Bijzonder aan deze dag waren alle praatjes die we gemaakt hebben. We zijn nog twee mannen tegen gekomen, die de route in een keer liepen. Na eventjes gepraat te hebben, gingen we weer verder, de Wilhelminaberg omhoog. Eenmaal op de top viel het een beetje tegen. Ik heb er al vaker gestaan, dus het uitzicht was bekend, maar omdat ze er aan het werken zijn was het een grote zandvlakte. We wilden daar eigenlijk pauzeren, maar besloten om toch maar verder te lopen en een fijner plekje te zoeken.
Zodra er water is begint Indy harder te lopen en als het eventjes kan, staat ze erin. Fijn om even af te koelen en wat te drinken, terwijl wij op het bruggetje zaten. Een man en vrouw die een route van 10 kilometer liepen, zaten verderop op het bankje. Later raakten we aan de praat, omdat ze erg moesten lachen om Indy die te enthousiast het water in ging.
Als je vraagt waarover we gesproken hebben, dan weet ik dat niet meer zo goed. Over de route, het weer, algemeenheden. Niet direct noemenswaardig, maar toch was het heel fijn, een gezellige onderbreking van de wandeling. Een gesprek dat ik me wel precies kan herinneren is met een broer en zus die we ontmoetten doordat hun hondje op ons kwam afgerend. Ze vertelden dat ze eventjes naar buiten moesten, uitwaaien en afschakelen. Ze zaten middenin het geregel van de begrafenis van hun broer, waar ze over twee dagen afscheid zouden nemen. Ze vertelden over hem, over hun leven, over hun liefde en hun zorgen. Mooi dat we zoveel te horen kregen, terwijl we niet eens weten hoe ze heten. Soms is het fijn om aan willekeurige vreemden je hart een beetje te kunnen luchten. Lieve mensen met een groot verdriet.
We vertrokken in de ochtend en kwamen in de avond weer thuis. We nemen de tijd, we staan stil en bewonderen, leggen vast op foto. Stoppen om in beekjes te spelen en stokken te gooien. Drinken een kopje thee, lezen borden en nemen tijd voor mensen die we tegenkomen en voor onszelf. Zo’n dag met een gouden randje.
