Een week genieten, deel 2

Vorige week woensdag schreef ik dat ik een week lang ging genieten, van alle kleine dingetjes. Nu had ik gehoopt een blog te kunnen schrijven over alle heerlijke, fijne momenten die ik meemaakte. Ik heb zelfs nog gedacht om een beetje te foetelen en te schrijven over de week daarvoor, maar besloot om toch eerlijk te zijn.

Deel 1 gemist? Lees ‘m hier terug.

Soms is het leven helemaal top en soms heb je gewoon een mindere week. Eigenlijk is dat ook precies waar mijn vorige blog over ging. Over genieten van de kleine dingetjes, terwijl je week helemaal niet zo top is. Genieten en je gelukkig voelen als alles lekker loopt is heel makkelijk, het gaat er juist om ook gelukkig te zijn als het wat minder gaat. Of misschien even wat minder gelukkig te zijn, maar toch mooie momentjes te vinden.

Het begon met quarantaine. Een collega waarmee ik had gewerkt was positief, waardoor ik kans had op besmetting. Omdat het niet helemaal duidelijk was, heb ik me twee keer laten testen. Dus twee keer zo’n akelig staafje in je neus. Gelukkig beide keren negatief. Door de quarantaine kon ik het tweede deel van een training niet volgen. De week daarvoor had ik het eerste deel gevolgd en die was super. Veel geleerd, mooie inzichten en ik had zin in de tweede dag.

Eenmaal uit quarantaine, kon ik meteen door naar de huisarts. Mijn vinger was ontstoken. Ik had er al een paar dagen last van, maar het werd steeds erger. Rood, dik en een flinke druk. Dus vinger in het verband en 24 uur nathouden. Dat hielp verder niets, behalve dat ik daarna een geweekte vinger had, die net zo uitzag als Maarten van der Weijden, na zijn elfstedenzwemtocht. Ik had koorts en moest antibiotica slikken. Het duurde een hele week (!) voordat de ontsteking eindelijk open gesneden kon worden. Wat een opluchting.

Op het werk moesten ad-hoc diensten ingevuld worden. Waardoor ik een dagdienst draaide en een slaapdienst daar achteraan. Waarin ik maar 3,5 uur sliep en de dag daarna moe was en de dag daarna ook nog steeds een beetje. Maar met lieve collega’s, wat veel goedmaakt.

Het was niet zo’n leuke week. Leuke dingen afgezegd, last van m’n vinger en vooral heel onhandig. Je kunt niet alles doen wat je wilt. Maar ondanks dat het een ‘bleh’-week was, waren er ook wel fijne momenten. Lekker op de bank en een serie bingewatchen. Heerlijk wandelen met het hondje. Asperges eten. Blij zijn met mezelf dat ik wat blogs op voorraad had, zodat ik niet hoefde te typen met mijn pijnlijke vinger. Een ijsje eten op het balkon in de zon. Voor de eerste keer gevulde koeken gebakken, erg lekker! Een ochtend lekker lang uitslapen. Mijn haren geknipt bij de kapper. Nieuwe boeken gehaald bij de bieb, die eindelijk weer open is.

Je hoeft niet de hele dag gelukkig te zijn, als je maar iedere dag gelukkig bent. Al is het maar met kleine dingetjes.

Welk genietmomentje had jij afgelopen week?

Puber met puistjes

De wereld om je heen werkt niet echt mee. Overal zijn mooie vrouwen te zien, met een egale huid en stralende glimlach. Ik stond er voorheen nooit bij stil dat dit niet de realiteit is, maar vergeleek mezelf wel met deze onrealistische beelden. Om vervolgens heel ongelukkig te zijn met mezelf.

Als jong meisje kreeg ik jeugdpuistjes. Verschrikkelijk vond ik het. Rode vlekken, ontstekingen, puistjes met ‘n wit kopje en mee-eters. Alles deed ik eraan om dit te verbergen. Stikjaloers was ik op meiden om mij heen met een perfect egale huid. Ik probeerde van alles, maar niets hielp. De enige oplossing was om het te bedekken. Met lagen make-up. Ik vond mezelf mooier zo, verstopt achter een laag foundation.

Vorig jaar ben ik ermee gestopt. Niet heel bewust. We hadden twee weken vakantie en in die vrije tijd had ik geen zin om make-up te dragen. Voelde heel fijn en ik raakte gewend aan mijn blote gezicht. Door de zon had ik een lekker kleurtje gekregen. Het voelde goed om alleen nog maar mascara op te doen en een beetje blush op mijn wangen.

Dat jonge meisje met die jeugdpuistjes ben ik al lang niet meer, maar ik heb er wel lang last van gehad. Zelfs nu, op mijn 36e, wilt er af en toe nog ergens een pukkeltje verschijnen. Ik heb veel producten gekocht en gebruikt, ontzettend veel geld uitgegeven aan smeersels en make-up dat van alles belooft, maar weinig waarmaakt. Ik ben bij de schoonheidsspecialiste geweest en bij een huidspecialist. Daar leerde ik steeds beter voor mijn huid te zorgen. Met goede producten. Maar wat ik het hardst nodig had was zelfliefde.

Zelfliefde, acceptatie en een beetje lef. Om zonder make-up de deur uit te gaan, naar mijn werk, naar feestjes, naar leuke-dingen-waar-je-je-voor-optut.

Ik heb er zo’n 20 jaar over gedaan. Waarin ik steeds eerlijker naar mijn eigen huid ging kijken en steeds meer bewust werd van de vertekende beelden in de media. Waarin ik steeds meer leerde wat wel en niet werkte. Waarin ik steeds meer waardering kreeg voor natural beauty in plaats van zwaar opgemaakt. Waarin ik steeds minder vaak geloofde in alles wat ze beloven in reclames. Waarin ik steeds minder make-up ging dragen, totdat ik er helemaal mee stopte. Waarin ik de focus op positieve dingen ging leggen en waarin ik accepteerde dat dit nu eenmaal bij mij hoort.

Blij ben ik, met dat proces en met mezelf. Want ik zie er goed uit, gewoon zoals ik ben.

Foto van Raphael Lovaski via Unsplash