reizen – De wereld volgens Moos

Tiny droomhuis

Laatst vroeg iemand die ik een aantal jaar niet had gesproken, of ik nog in Brunssum woonde of inmiddels in een Tiny House. Het was mijn grote droom om klein te wonen. Ik heb verschillende huisjes bekeken, informatie opgezocht en volgde ‘Marjolein in het klein’ en haar avonturen. Marjolein heeft als eerste legaal een Tiny House gebouwd en geplaatst in Nederland, waar ze al vijf jaar heel gelukkig woont. Haar huisje staat nu te koop! Mijn droomhuis heeft inmiddels een andere vorm aangenomen, maar ik kon het niet laten om toch even te kijken wat de vraagprijs is.

Toen ik droomde over een tiny house verlangde ik naar meer rust in mijn leven. Dat had niets met mijn manier van wonen te maken, maar daar zag ik wel de oplossing liggen. Simpel en eenvoudig leven maakt gelukkig. Daar ben ik nog altijd van overtuigd. Een tiny house kenmerkte voor mij dat simpele, gelukkige leven.

Een paar jaar geleden gooide ik mijn leven om. Mijn leven werd simpeler en ik werd gelukkiger. Ik ging op reis, genoot van alle ervaringen en andere culturen. Ik merkte dat ik niet veel nodig had en zag hoe mensen in andere landen simpel leven. Zonder hoge werkdruk en stress, zonder de nieuwste spullen, in eenvoudige huizen.

Weer thuis wilde ik dat vasthouden. Ik werkte hard, maar was wel klaar als ik naar huis ging. Ik ging in een klein appartementje wonen en deed alles op mijn fiets. Ik werkte om te kunnen reizen en genoot van mijn vrijheid.

Het ene werk ruilde ik in voor het ander, waardoor ik ook meer tijd kreeg voor familie en vrienden. Niet meer iedere avond en ieder weekend werken. Dat werk ruilde ik later weer in voor werk waar ik veel voldoening van krijg. Werk waar ik nu heel gelukkig mee ben. Ik ging weer avonden, nachten en weekenden werken. Nu een bewuste keuze, doordat ik 28 uur per week werk en in diensten werk, betekent dat veel vrijheid.

Die vrijheid heb ik nodig. Om mijn eigen ding te doen. Omdat er meer in het leven bestaat dan werken.

Mijn leven is simpel en ik ben gelukkig. Ons droomhuis staat aan de natuur, met een tuin en veel groen. Niet te groot, veel ruimte hebben we niet nodig. Luxer dan een tiny house. Meer ruimte, elektriciteit en stromend water. Maar net zoveel rust.

Benieuwd naar het huisje van Marjolein? Iconisch en uniek Tiny House – TinyFindy

Dutch Mountain Trail: 101 km door ruig berglandschap

Dat ruige berglandschap ligt gewoon in Zuid-Limburg. In 2019 bedachten de organisatoren van het Dutch Mountain Film Festival de Seven Summits; zeven rondwandelingen naar de Zuid-Limburgse toppen waar je het sterkst kunt ervaren dat je in de bergen bent. Een jaar later was daar de Dutch Mountain Trail. Een wandeltocht van 101 km lang die de Seven Summits met elkaar verbindt. Het is de zwaarste wandeling van Nederland, een route waar het echte berggevoel nooit ver weg is. Snelstromende beken, weides, rotswanden en spectaculaire vergezichten.

Vorig jaar december kwam ik deze route tegen, toen ik zocht naar lange afstandswandelingen. Ik wilde een keer iets anders, een paar dagen wandelen met overnachten. Een soort mini-vakantie. Van dat oorspronkelijke plan is niets meer terecht gekomen, maar we zijn er afgelopen dinsdag wel aan begonnen! Koningsdag bleek een mooi moment om te starten, een vrije dag en heerlijk weer.

Indy is met haar 11 jaar een oud vrouwtje, dus we besloten om onze eigen etappes te maken. We startten in Eygelshoven en liepen tot Bocholtz. Het zou zo’n 16 kilometer zijn. Ik was van de planning, wat er in resulteerde dat de route langer was dan gedacht en we de auto kwijt waren. Ik had de afstand waar we van de route zouden afwijken om richting auto te lopen niet meegerekend. Ook had ik van te voren niet gekeken of we bij ons eindpunt konden parkeren. Ter plekke moesten we zoeken naar ‘n plek om de auto te zetten, wat vrij snel lukte. Alleen hadden we niet echt goed opgelet waar we ‘m achterlieten en er ook niet aan gedacht om even de locatie te pinnen.

Aangekomen op de parkeerplaats van station Eygelshoven, kwamen we al de eerste wandelaars tegen die dezelfde route gingen lopen. Zij liepen door tot Vaals, zo’n 28 kilometer. Na een kort praatje vertrokken zij en niet lang daarna gingen we ze achterna. De route begon al mooi, Indy kon meteen los lopen, wat ze het liefst doet. De eerste bergjes werden beklommen en we hebben genoten van de omgeving. Mooie bossen, veel beekjes en weides met bomen vol bloesem.

Op internet staat dat de route niet is bewegwijzerd, maar er zijn toch blauw-witte markeringen. Niet overal even duidelijk, dus je hebt een route nodig om ervoor te zorgen dat je niet verkeerd loopt. Wij gebruikten de app Komoot, heel handig. Er is ook een boekje te koop waar de route in wordt beschreven. Het stel dat we in het begin van de wandeling tegen kwamen, zagen we later weer. Ze waren ergens verkeerd gelopen, maar blij dat ze weer op het juiste pad zaten.

Bijzonder aan deze dag waren alle praatjes die we gemaakt hebben. We zijn nog twee mannen tegen gekomen, die de route in een keer liepen. Na eventjes gepraat te hebben, gingen we weer verder, de Wilhelminaberg omhoog. Eenmaal op de top viel het een beetje tegen. Ik heb er al vaker gestaan, dus het uitzicht was bekend, maar omdat ze er aan het werken zijn was het een grote zandvlakte. We wilden daar eigenlijk pauzeren, maar besloten om toch maar verder te lopen en een fijner plekje te zoeken.

Zodra er water is begint Indy harder te lopen en als het eventjes kan, staat ze erin. Fijn om even af te koelen en wat te drinken, terwijl wij op het bruggetje zaten. Een man en vrouw die een route van 10 kilometer liepen, zaten verderop op het bankje. Later raakten we aan de praat, omdat ze erg moesten lachen om Indy die te enthousiast het water in ging.

Als je vraagt waarover we gesproken hebben, dan weet ik dat niet meer zo goed. Over de route, het weer, algemeenheden. Niet direct noemenswaardig, maar toch was het heel fijn, een gezellige onderbreking van de wandeling. Een gesprek dat ik me wel precies kan herinneren is met een broer en zus die we ontmoetten doordat hun hondje op ons kwam afgerend. Ze vertelden dat ze eventjes naar buiten moesten, uitwaaien en afschakelen. Ze zaten middenin het geregel van de begrafenis van hun broer, waar ze over twee dagen afscheid zouden nemen. Ze vertelden over hem, over hun leven, over hun liefde en hun zorgen. Mooi dat we zoveel te horen kregen, terwijl we niet eens weten hoe ze heten. Soms is het fijn om aan willekeurige vreemden je hart een beetje te kunnen luchten. Lieve mensen met een groot verdriet.

We vertrokken in de ochtend en kwamen in de avond weer thuis. We nemen de tijd, we staan stil en bewonderen, leggen vast op foto. Stoppen om in beekjes te spelen en stokken te gooien. Drinken een kopje thee, lezen borden en nemen tijd voor mensen die we tegenkomen en voor onszelf. Zo’n dag met een gouden randje.